سردار شهید بهمن پارسا قائم مقام فرمانده گردان قدرت الله لشگر 5 نصر در هشتم شهریور ماه سال 1337 در روستای جودر از روستاهای بجنورد به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی را در روستای زادگاهش به پایان رسانید. در سال 1354 برای ادامه تحصیل به شیروان رفت و همزمان با تحصیل وارد مبارزات سیاسی شد. پس از اخذ مدرک دیپلم در رشته طبیعی ، فعالیت های سیاسی خود را بیشتر کرد. چندین بار از سوی ساواک مورد تعقیب قرار گرفت، ولی موفّق به دستگیری وی نشدند. با پیروزی انقلاب اسلامی مدّتی در کمیته انقلاب اسلامی فعّالیّت کرد و با شروع جنگ تحمیلی وارد تشکیلات بسیج و سپاه شد، اگرچه در سپاه شیروان مسئولیت های مختلفی را تجربه کرد ولی روح ناآرام وی با این پست ها و مقام ها تسکین نمی یافت،وی می خواست انسانیت و شجاعت خود را در جبهه های جنگ به تماشا بگذارد. شهید پارسا انسانی متواضع، صبور و منطقی بود. جنب و جوش زیادی داشت و یک جا بند نمی شد. از کمک به همنوعان دریغ نداشت و در کارهای جمعی شاخص بود. شاخص بودن وی در امور جمعی، از دو جهت بود: یکی از بعد جسمی و فیزیکی که قوی جثّه و فعال بود. دوم به لحاظ داشتن چهره ای جذاب و دوست داشتنی که موجب جذب بقیه می شد. با حضور پی در پی در غرب و جنوب در عملیات های مختلفی مانند، کربلای 2- 4- 5 ، والفجر 8 و خیبر افتخارآفرین بود. بسیاری از دوستان و هم رزمان سردار پارسا از وی به عنوان عابد سنگرها یاد کرده اند. راز و نیازهای شبانه وی زبانزد همگان بود. آرزوی بزرگش زیارت بارگاه آقا اباعبدالله الحسین(ع) بود. یکی از دعاهایی که همیشه ورد زبانش بود، این جمله بود: «خدایا! ما را با عزت از این دنیا ببر.» همواره می گفت: خدایا امام عزیز را برای ما نگه دار و خدایا مرگ ما را با شهادت در راهت قرار بده. سرانجام سردار شهید بهمن پارسا در جزیره مجنون در تاریخ چهارم تیرماه سال 1367 در30 سالگی به درجه رفیع شهادت رسید و روحش در بهشت حمزه رضا (ع) روستای زیارت شیروان آرام گرفت.
بخشی از وصیت نامه سردار شهید پارسا:
«... ای یاران مرا شهید ننامید، تا مردم فکر نکنند که همه شهیدان چون بنده، گنهکار و قلبی سیاه داشته اند. و ای ملت، شهیدان خوش سیرت و خوش قلب بودند و این من بودم که بد بودم. شما همه مرا ببخشید و در روی قبرم پاسدار ننویسید چون بنده لیاقت پاسداری را پیدا نکردم... عاشقانه با خدا راز و نیاز کنید و برای من طلب عفو و بخشش کنید و برادرانم شما که عاشقید عاشقانه پای در راهم بگذارید و اسلحه مرا بر زمین مگذارید و بجنگید یا پیروز می شوید و یا شهید می گردید و پیش من می آیید بنابراین آسوده خاطر باشید و اصلا چرا ما گریه کنیم؟ ما باید بر حال منافقان و بدبختان و گنهکاران گریه کنیم. و شما پدر و مادر عزیزم، روحیه بدهید که کسی در عزایم در میان جمعیت ناشناخته، سینه چاک نکند.»
آمار مطالب
آمار کاربران
کاربران آنلاین
آمار بازدید
آمار
وب سایت:
عضویت سریع
